Vandaag eens even een dagje niks. Ik lig op het boventerras, omdat de zon hier de hele dag schijnt. Als ik naar beneden kijk zie ik Aart die het terras rond het zwembad veegt en Sarabi en Simba die hem ´helpen´ en dit regelmatig afwisselen met samen spelen. Dan kijk ik naar de rest van ons terrein, het zwembad dat net een onderhoudsbeurt gehad heeft en er nu weer kraakhelder bijligt. De bomen, het groen in de fruittuinen, de bergen die daarachter hoog bovenuit steken. Dit uitzicht met alleen het gekwetter van vogels, het geluid van de wind en voor de rest is het stil. Ineens besef ik heel duidelijk in wat voor paradijsje we wonen. We zijn vaak te veel bezig met van alles en nog wat om het te zien. Maar vandaag zie ik het wel en ik geniet.

Ik begin te mijmeren. Wat als ik hier mijn vakantie zou vieren, wat zou ik dan willen? Vers gemaakte Pina Colada is het eerste dat in me opkomt. Ik moet zelf om deze gedachte lachen, want hoewel ik het heerlijk vind, drink ik het nooit. Vanavond ga ik het recept opzoeken op Internet, neem ik me voor. Ik droom verder en besef ineens dat we eigenlijk nog steeds in een vast stramien leven. Altijd bezig met van allerlei klussen en een onvoldaan gevoel als niet alles gelukt is wat je hebt gepland. Tussen de middag eten we brood en ´s avonds maken we een maaltijd. Waarom doen we dit eigenlijk?

We leven in een heerlijk land, maar nemen niet de tijd om hier volop van te genieten. Het belangrijkste werk is gedaan, wat nu nog rest is de decoratie en het extra gezellig en mooi maken. Natuurlijk is dit leuk, maar het hoeft niet persé vandaag af te zijn. Iedere dag een klein beetje is ook voldoende. En waarom koken we iedere dag een echte maaltijd? Ook ´s zomers, terwijl je dan sowieso al minder trek hebt. Waarom nemen we niet veel vaker gewoon kleine hapjes? Stukjes kaas, plakjes ham en/of worst, olijven, noten, stokbrood en salades. Glaasje wijn erbij en heerlijk onderuit zakken in het zonnetje (of ´s zomers juist in de schaduw).

Als ik dit even later met Aart bespreek is hij meteen om. Het zal best even wennen zijn, maar zo gaan we het wel doen. Veel vaker aan het zwembad liggen, veel vaker zwemmen. Veel vaker een dagmenuutje pakken in één van de vele restaurants van Bullas en omgeving. En ondertussen poco a poco (beetje bij beetje) de boel hier verder opleuken, zodat onze gasten – maar zeker ook wij zelf – volop kunnen genieten van ons paradijsje hier.

Sarabi.

Sarabi kreeg een paar weken geleden problemen met haar neus. Droog, korstvorming, etc. Nu had onze vorige Golden Retriever Storm dat ook regelmatig, dus we dachten het te kunnen verhelpen met dezelfde soort creme. Nou, niet dus. Daarna nog antibioticacreme geprobeerd. Ook niet. Uiteindelijk nog pure Aloe Vera, maar ook dat mocht niet baten. Dus gingen Aart en ik samen naar de dierenarts. Allereerst om te vragen of ze ook huisbezoeken doen. Want als Sarabi bang wordt, dan trekt ze haar landingsgestel in en gaat liggen. Groot is de vent die haar dan nog van de plaats krijgt, haha. En met Simba hebben we al meegemaakt dat hij dubbel beschermend wordt naar mij toe, in een vreemde omgeving. Dus daar willen we ook geen risico mee nemen.

Gelukkig gaf dierenarts Bernadina aan geen enkel probleem te hebben met bezoeken aan huis. Maar toen we over Sarabi´s neus vertelden, begon ze meteen over Leishmania. Man, ons hart zat meteen in onze keel. Daar hadden we nog echt niet aan gedacht. De hele weg naar huis hebben we bijna zitten stuiteren in de auto van schrik. Achteraf blijkt Leishmania ook weer niet zo verschrikkelijk te hoeven zijn als wij dachten. Maar ja, dat weet je pas als je je daarin verdiept hebt. Gelukkig bleek uit de testen dat het geen Leishmania is en inmiddels is ze behandelt. Sarabi´s neus is nog steeds niet helemaal herstelt, maar volgens DA Jesus heeft dit tijd nodig. Ze krijgt in ieder geval al een hele tijd geen medicijnen meer, maar ze blijft wel onder controle van Jesus, die inmiddels haar grote vriend geworden is.

Simba.

Deze maffe kerel van ons is gevoelig voor oorontstekingen. Hoewel Simba zich over het algemeen heel goed door Aart laat behandelen, is hij op een gegeven moment panisch geworden als het om zijn oren ging. Op zo´n moment vecht hij alsof zijn leven ervan afhangt. Zo erg zelfs, dat we gezegd hebben dat een eventuele behandeling door een DA onder narcose zou moeten gebeuren. Op een gegeven moment ontdekten we dat we in ieder geval niet met flesjes en andere attributen in zijn buurt moeten komen. We hebben het een hele poos onder controle kunnen houden met olijfolie. Klein schaaltje olijfolie, vinger erin dopen en daarmee zijn gehoorgang soepel houden. Dit ging best goed, maar helemaal herstellen deed het niet.

Bij één van de controlebezoeken voor Sarabi van Jesus, kwamen Simba´s oren ter sprake. Volgens Jesus duiden oorontstekingen vaak niet enkel en alleen op oorontstekingen. Maar is het een algemeen huidprobleem, dat zich uit in de vorm van een oorontsteking. Jesus gaf aan bij het volgende bezoek alles mee te zullen brengen voor een behandeling en dan meteen een monster te nemen voor onderzoek. Natuurlijk geven we meteen aan dat zo´n behandeling een groot probleem kan worden bij Simba. Jesus is dus gewaarschuwd, maar hij wil het proberen.

Nou, dat heeft hij geweten. Vorige week kwam Jesus, gewapend met een muilkorf. Een muilkorf die al heel snel vakkundig door Simba werd verwijderd, waardoor hij bijna de kans had om Jesus te bijten. Gelukkig bijna, want hij werd door Aart tegen de grond gedrukt, die meteen ook nog kans zag om Sim´s bek dicht te houden. Maar het is gelukt. Jesus heeft vloeistof in zijn oor gespoten en het monster kunnen nemen. Meteen ´s avonds kregen we al de uitslag van het onderzoek per mail. Het was wat Jesus dacht dat het was. Een week lang niets meer aan doen en na een week komt Jesus weer voor controle.

Dat volgende bezoek was vandaag en wat zag ik er tegenop. Want Simba is een ongelofelijke lieverd, die op zo´n moment alleen handelt uit pure angst. Ik was bang dat hij door de laatste behandeling blijvend bang voor een DA was geworden en nu nog moeilijker te behandelen zou zijn. Niets is minder waar. Simba heeft zich vandaag probleemloos onder handen laten nemen door Jesus. Zijn oor is enorm verbeterd en blijkbaar heeft Simba zelf ook ontdekt dat Jesus juist komt om hem te helpen. Hij heeft nog een keer dezelfde vloeistof in zijn oren gekregen en over 20 dagen komt Jesus weer kijken. Het is in ieder geval heerlijk om te weten dat Jesus en Simba ook gewoon hele dikke vriendjes zijn.

Boodschappen doen, maar eerst naar de bank. Dat staat er vanochtend op mijn lijstje. Ik parkeer de auto bij de supermarkt en wandel de kleine afstand naar het centrum. Ineens besluit ik een andere route dan normaal te nemen, andere straatjes te verkennen. Want als ik iets geleerd heb, dan is het wel dat de Spaanse steden en dorpen heel veel winkeltjes verbergen. Vaak smal, met kleine etalages, waarachter dan een verrassend ruime winkel schuilgaat. Zelfs als je er jaren woont, heb je vaak nog lang niet alle winkels ontdekt. Bovendien merk ik meteen dat je ook op een andere manier wandelt, rustig, sfeer proevend, ontdekkend.

Na het bezoek aan de bank besluit ik op deze manier door te gaan. Maar eerst zie ik dat de deur van de grote kerk op het plein openstaat. Toch twijfel ik even, het voelt bijna ongepast om hier zomaar binnen te stappen. Buiten staat een groepje van 3 mannen te praten en ik vraag hun of het is toegestaan om zomaar de kerk in te gaan. Ze stellen mij gerust, dus ik ga. Met uitzondering van verlichting bij het altaar is het donker in de kerk. Er is ook niemand. Ik kijk er rond en voel me nog rustiger worden. De beelden die gebruikt zijn bij de Semana Santa staan weer op hun plaats. Ik blijf het indrukwekkend vinden, maar dat zal ook te maken hebben met het feit dat ik niet Katholiek ben.

Weer buiten probeer ik in te schatten in welke richting de supermarkt ligt, omdat ik weer een alternatieve route wil nemen. Ik hoor Aart in gedachten al lachen, want ik heb een oriëntatievermogen van nul komma niks. Draai mij drie keer om mijn as en ik weet niet meer waar ik ben. Gelukkig is Bullas geen wereldstad, dus ik besluit om het risico maar te nemen. Ik neem een smal straatje en geniet. Van de oude panden, van zijstraatjes die soms alleen via trappen bereikbaar zijn, van de prachtige oude straatlantaarns. Het dringt tot me door dat het helemaal niet moeilijk is om in te schatten hoe het er bijvoorbeeld in de Middeleeuwen uitgezien moet hebben.

Dan kom ik bij een klein park. Er zitten 3 kattenvriendjes samen op een muurtje te luieren. Ze trekken zich lekker niks van mij aan, want zij wonen hier en zaten er als eerste. Ik ga op een bankje zitten en verbaas me over de enorme diversiteit aan bomen en planten. Ik loop een rondje door het parkje en als ik aan de rand kom en goed om me heen kijk, besef ik dat ik werkelijk geen idee meer heb in welk deel van Bullas ik ben. Hier ben ik nog nooit geweest en dat voelt gewoon hartstikke leuk. Toch durf ik nu geen risico meer te nemen, omdat ik – mezelf kennende – nu echt de totaal verkeerde kant op ga lopen.

Er komt een oudere dame uit een huis, uiteraard met rollator (boodschappentas op wieltjes, haha). Als ik haar vraag welke richting de supermarkt op is, stelt ze voor dat ik met haar meeloop. Ze vertelt me dat ze zelf nog nooit buiten Spanje geweest is, maar dat haar opa ooit een jaar in Nederland gewerkt heeft. Ze herinnert zich vooral een Kerstkaart die ze destijds ontvangen hebben, waaruit bleek hoe erg hij hun mistte. Ze vertelt me volop over de huizen waar we langs lopen en wijst het voormalige gemeentehuis aan. Op het moment dat zij vriendinnen tegenkomt, herken ik de straten weer. Ik bedank en groet de vrouwen en loop verder.

En als de altijd vrolijke kassiëre me bij het verlaten van de supermarkt ´adios guapa´ naroept én een ander Spaans stel me met een brede glimlach laat passeren. Dan schiet ik even vol in het besef dat ik een topochtend heb gehad. Niks spectaculairs, maar toch heel bijzonder.

Zoals jullie misschien nog weten hebben Aart en ik afgesproken om geen Nederlandse producten meer te gebruiken, sinds we verhuisd zijn. Het vroeg een paar kleine aanpassingen, maar we hebben ons hieraan gehouden. Voordeel is dat we inmiddels heel veel lekkere Spaanse producten gevonden hebben, die je alleen ontdekt door ze te proeven. Hiermee bedoel ik dat je vaak niet op het uiterlijk af moet gaan. Maar ….. we vinden ook dat regels er zijn om overtreden te worden. Daarom waren we gisteren gewoon lekker stout.

Gisteren zijn we namelijk voor de eerste keer sinds de verhuizing terug naar Rojales geweest. We moesten een aantal dingen regelen, waaronder een bezoek aan een gestoria. Met onze nieuwe activiteiten is het wel belangrijk om precies te weten wat de administratieve consequenties zijn. Natuurlijk weten we dit wel in grote lijnen, maar het is nu belangrijk om dit tot in detail te weten. Een enorm voordeel van de provincie Murcia is dat er voor ons werk nog überhaupt geen vergunningsstelsel is. Daar hoeven we ons dus voorlopig geen zorgen om te maken. Het is alleen een kwestie van de ontwikkelingen hierover in de gaten houden. Voor de rest is alles duidelijk en kunnen we verder.

Maar ja, dan ben je in Rojales/Benijofar en daar zitten ook Supermercado- en Plaza Diferente. En toen bleek ineens het stuur van de Suuz heel sterk naar deze Nederlandse zaken te trekken. We hebben eerst geluncht bij de Plaza en daarna een bezoek gebracht aan de Supermercado. Met als gevolg dat we gisteravond bij thuiskomst witte, zachte broodjes frikadel hebben gegeten. Vanochtend bij de koffie appeltaart en vanmiddag bij de lunch saucijzebroodjes. En dan heb ik het nog niet over de zuurkool en Hema rookworsten die in de koelkast liggen. En met het schaamrood op de kaken moeten wij u melden dat het hier niet bij gebleven is. Want er liggen ook nog Engels drop, salmiakrondos en Bastognekoeken in de keukenkast. Ja, we weten het, heel stout, maar lekker!!!!

Het was hartstikke leuk om weer eens in onze oude omgeving te zijn, weer vrienden en bekenden te zien en lekker bij te praten. Maar nog leuker is het om weer terug te rijden en te merken dat je steeds blijer wordt. Want vooral als je de stad Murcia voorbij bent wordt de natuur steeds mooier en worden de wegen steeds rustiger. Het is gewoon een bevestiging dat wij voor onszelf de juiste keuze hebben gemaakt. Hier is ons thuis.

Eerst even terugkomen op ons voorlaatste blog Zoeken, zoeken, zoeken.

Afgelopen weekend viel het kwartje en werd me duidelijk waar de onrust echt vandaan kwam. Ik ben bij Aart gaan zitten en heb het gesprek geopend met de zin: ‘Wij zijn probleemdenkers geworden’. Wat er volgens mij gebeurd is, is het volgende. Na alle voorbereidingen zijn we per 1 januari met ons bedrijfje van start gegaan en al meteen kwamen er 2 boekingen. Hartstikke fijn natuurlijk, maar daarmee werd het ineens ook heel echt. En wat toen direct begon te knagen is dat er nog verschillende dingen zijn die we nog willen verbeteren, maar om uiteenlopende redenen niet allemaal meteen kunnen realiseren. Deze gedachten hebben blijkbaar een verlammende werking op ons gehad. Zo dom, want we hebben de eerste gasten inmiddels ontvangen en het was zo leuk! Ook zij gaven heel duidelijk aan een heerlijke vakantie bij ons te hebben gehad. Natuurlijk zijn en blijven er altijd verbeterpunten en dat moet ook. Stilstand is immers achteruitgang. Wij zagen alleen even niet, dat wat we wél hebben al ruim voldoende is om mensen een fantastische vakantie te kunnen bezorgen.

Opnieuw een bezoekje aan kapper Antonio Valera.

In het blog Valera Peluqueros, onze kapsalon in Bullas. heb ik de werkwijze van deze fantastische eigenheimer al beschreven. Inmiddels heeft Aart precies dezelfde ervaringen bij hem opgedaan. Antonio bepaalt hoe het haar van zijn klanten eruit ziet, waarbij hij ongetwijfeld wel rekening houdt met wie hij voor zich heeft. Vandaag weer een prachtig voorbeeld. Vorige week heb ik een afspraak gemaakt om vandaag mijn haar te laten knippen. Doordat ik nu zilvershampoo gebruik, kan het bijwerken van de uitgroei heel lang uitgesteld worden. Het verven wilde ik dus nog één keer uitstellen en Antonio zei: ‘Wat jij wilt’, toen ik het met hem besprak. Dus maakte ik een afspraak om het alleen te laten knippen. Maar dit weekend besloot ik ineens dat ik zin heb in een nieuw kleurtje. Een soort voorjaarsgevoel, zeg maar. Dus vroeg ik Antonio vanochtend of hij misschien toch tijd had om mijn haar te verven. Met een brede grijns sleept hij me mee naar de balie, waar de agenda ligt en laat me zien wat er bij mijn afspraak staat; knippen én kleuren. Hoezo ‘wat jij wilt’? Heerlijk, zo’n kapper!!!

Wij zijn zulke bofkonten.

Als ik bij Antonio met de verf in mijn haar onder de warmtekap zit, komt er een oudere mevrouw bij me zitten. Niet omdat hier toevallig een stoel vrij is. Nee, heel gericht bij mij, op een stoel bij de wasbakken. We hebben een heel leuk gesprek over ditjes en datjes. Als ze geroepen wordt omdat zij aan de beurt is, staat ze op, knijpt nog even in mijn bovenarm en loopt naar de plek waar ze verwacht wordt. En ik? Ik schiet ineens vol, omdat het besef van wat een bofkont ik ben bijna als een donderslag binnenkomt. Want wat wonen hier een lieve mensen en wat hebben we het heerlijk hier. Om te beginnen natuurlijk in Spanje, maar zeer zeker ook in Bullas. Hoe je het ook went of keert, Aart en ik zijn duidelijk buitenlanders. Maar het gemak en de vanzelfsprekendheid waarmee we door de plaatselijke bevolking opgenomen worden, maakt dat we hier helemaal thuis zijn.

Ik denk meteen ook terug aan een reactie die we een paar dagen geleden op Facebook kregen. Iemand die schreef dat ze jaloers op ons is. Ook zo’n lieve reactie laat je weer met een nieuwe blik naar je eigen leven kijken. Want inderdaad, we hebben ook een fantastisch leven. Nooit eerder hebben we in zo’n mooi en luxe huis gewoond, nooit eerder in zo’n prachtige omgeving. Ons ‘werk’ bestaat uit het ontdekken van deze nieuwe omgeving, in de breedste zin van het woord. De natuur, omliggende steden en dorpen, bars en restaurants, bodegas, fiestas en andere kunstenaars, etc. Deze informatie delen we met de volgers van de website, Facebook en onze gasten. Een droombaan die we nooit hadden kunnen bedenken. Kortom, wij zijn ongelofelijke bofkonten.

Terrein check, beeldentuin check, gastenkamers check, afspraak met de gestoria om alles goed te regelen check. Kortom wij zijn er klaar voor om aan het grote genieten te beginnen. En wat een timing, want het ziet er naar uit dat na de komende week het voorjaar eindelijk echt gaat beginnen. Bovendien is vanaf 25 maart tot en met 1 april de Semana Santa week, dus voorlopig zijn we wel even van de straat. We hebben er zo’n zin in!

Het grote genieten begint met het ontdekken van de wijnen.

Bij onze eerste wijnproeverij in Bodegas del Rosario kwamen we erachter dat we veel meer van de wijnproductie en wijnen uit deze streek willen leren en weten. Zelfs Aart, die niet of nauwelijks drinkt, wil meedoen aan deze ontdekkingstocht en gaat ook proeven, haha. De komende week beginnen we bij het wijnmuseum in Bullas. Hier hopen we ook meer informatie te krijgen over de wijnroutes, die je zowel met als zonder gids kunt doen. Wij gaan beide uitproberen om onze gasten en volgers zo goed mogelijk te kunnen informeren.

Dan gaan we genieten van de Semana Santa processies.

Het is voor het eerst dat we de paasweek meemaken in deze omgeving. Dus wat dat betreft is het voor ons ook allemaal nieuw en moeten we alles nog ontdekken. Maar we weten zeker dat de 4 omliggende steden Bullas, Mula, Cehegin en Caravaca genoeg moois te bieden hebben. Zeker Caravaca de la Cruz, de heilige, religieuze stad. Het is alleen nog maar een kwestie van de programma’s van de paasweek van deze steden doorspitten en hopelijk de juiste keuzes maken. Als jullie zin hebben om deze ontdekkingstocht samen met ons te maken; deze week is bij ons nog vrij.

En verder …….

Zijn er nog diverse dorpen en steden in deze omgeving waar we nog niet geweest zijn. Grotten in de omgeving van Moratalla die al heel lang op onze planning staan. We moeten nog steeds afspraken maken met kleinschalige producenten van biologische zeepjes, marmelades en een beeldhouwer in hout. Vervelen zal er voor ons niet bij zijn, maar genieten zullen we volop.

Maar stiekem is het genieten vandaag al begonnen.

Want Aart wilde onze huisbaas spreken, die beneden in de vallei in de fruittuinen aan het werk was. Daardoor zag hij ons huis vanuit een hoek die hij nog nooit eerder gezien had. Bij zijn terugkomst werd ik op pad gestuurd met de camera om zelf te gaan kijken. De resultaten zie je in de onderstaande foto’s. Zo mooi!

Ik kan al wekenlang mijn draai niet vinden. Heb geen motivatie om te bloggen, eigenlijk überhaupt geen zin om achter de computer te zitten. Niks negatiefs hoor, want het gaat heel goed met ons. Komt het door de kou, die sowieso maakt dat je een beetje verkrampt? Doordat we in onze directe omgeving ineens weer geconfronteerd worden met ziekte, waardoor je met de neus op de feiten wordt gedrukt? Feit is dat ik me onrustig voel en aan het zoeken ben naar waar dat gevoel vandaan komt. Of vooral, naar hoe ik er vanaf kom.

Na al jaren geroepen te hebben dat ik ooit een keer wil mozaieken, heb ik dat de laatste weken gedaan. Met een leuk, maar beslist niet perfect resultaat én de ontdekking dat ik mozaieken heel erg leuk vind. Dus staan er inmiddels 2 hele grote bloempotten klaar en zijn er tegels besteld voor een volgend project en een andere werkwijze. De tegels kunnen we morgenavond gaan halen, het ontwerp staat opgetekend op de potten, dus het blijft nog even spannend.

Aart is de laatste tijd bezig geweest met het maken van schemerlampen uit dennenstammen. Hij vindt het heerlijk om te doen en bedenkt het ene na het andere leuke ontwerp. Wat dat betreft is ook hij voorlopig van de straat. Wat niet betekent dat hij mijn onrust niet herkent, want eigenlijk zoekt hij gewoon met me mee. Hoe willen we ons leven gaan invullen? We hebben naar Raku stoken gekeken, andere manieren om bloempotten te decoreren, kortom te veel om op te noemen, maar we hebben het nog niet gevonden.

Dan is er gisteravond ineens het besef van wat er gaande is. We hebben jarenlang gezocht naar een manier om iets bij te kunnen verdienen. Dit met het belangrijkste criterium dat we het aan moeten kunnen en het vooral ook leuk moeten vinden. Dit hebben we met onze plannen nu in kaart gebracht en qua uitvoering zijn we op een paar details na klaar. Dus nu zitten we in de luxe positie waarbij het ‘Wat moeten we doen?’ kan worden vervangen door ‘Wat willen we doen?’. Dit is een compleet nieuwe insteek, waar we blijkbaar nog geen raad mee weten. Tot Aart gisteravond ineens zegt dat we misschien gewoon eens een knopje in ons hoofd om moeten zetten. Het knopje dat nog altijd in de ‘werkstand’ staat, moet misschien worden omgezet naar de ‘genietstand’. Gaat het ons lukken? Geen idee, maar we houden jullie op de hoogte. Het weer gaat gelukkig meewerken, want binnen een week is het voorjaar daar en kan het echte genieten weer beginnen. Dat zal zeker helpen, nu nog kijken of we de werkdrift uit ons hoofd krijgen.

Sarabi en Simba, in de ochtend.

Uitslapen, daar houden Sarabi en Simba van. Meestal sta ik (Anke) als eerste op en als het dan nog donker is, hoor ik alleen 2 staarten blij op het leer van de meubels kloppen. Godzijdank zijn het niet meteen 2 stuiterballen die direct alle aandacht opeisen. Nee joh, uitslapen en langzaam aan rekken, strekken, geeuwen en dan kijken we wel of er ook nog beweging komt. Sarabi ligt meestal op de bank en dan is het de bedoeling dat ik erbij kom zitten, want dit is haar moment. Ze kruipt tegen je aan en uiteindelijk ligt ze dan op haar rug, zodat ik haar borst kan kriebelen. Ondertussen slaapt Simba nog heerlijk door in zijn grote fauteuil.

Na de uitvoerige knuffelbeurt gaat Sarabi naar buiten en Simba komt pas in aktie als hij aan Sarabi hoort dat er iemand langs komt. Want dan moet hij haar natuurlijk wel gaan helpen. Is het niet zo ernstig, dan geeft hij haar vanaf de veranda instructies en rent Sarabi zich beneden helemaal wezenloos. Is het serieuzer, dan racet hij met zijn koddige, iets strammere lijf ook over het terrein om de dreiging weg te blaffen. Voor ons is het altijd prachtig om te zien, de 2 kontjes naast elkaar en de hoofden die synchroon dezelfde kant op bewegen. 

Dan is het tijd voor het ontbijt en vervolgens krijgen ze beiden een kluif. Hoewel ze ongelofelijk lief alles samen delen en zelfs zonder problemen uit dezelfde bak eten, is dit toch een moment waar we altijd bij blijven. In het verleden verstopte Sim namelijk zijn eigen kluif en stal die van Sarabi, die dan met een heel zielig snoetje toekeek. Dat willen we natuurlijk niet en het gebeurt eigenlijk ook nooit meer, maar toch.

Wat hierna gebeurt hangt volledig van ons af. Want wat wij ook doen, zij doen mee. Sterker nog, ze bemoeien zich met alles en komen helpen, of je wilt of niet. Als ik bijvoorbeeld zeg dat we gaan wassen, dan lopen zij voor me uit naar de onderbouw, naar de plek waar de wasmachine staat. Gaan wij op het terrein aan het werk, dan doen ze ook mee. Merken ze dat ze echt niets kunnen doen, dan donderstralen ze lekker samen. Ondertussen natuurlijk wel heel goed in de gaten houdend wat er in de omgeving gebeurt.

Sarabi en Simba, ‘s middags.

Na de lunch is het tijd voor onze siesta en dan blijven Sarabi en Simba buiten. Dit was niet altijd zo, maar werd noodzakelijk toen bleek dat Simba deze tijd gebruikte om op strooptocht door het huis te gaan. Oké, Simba deed het, maar Sarabi was absoluut zijn partner in crime. Je wilt niet weten wat we allemaal op hun kussens op het terras hebben gevonden. Na de siesta is het weer tijd voor gezamenlijke klussen, met als absoluut hoogtepunt het koken. Alles wordt nauwlettend in de gaten gehouden, het liefst met de neuzen op het aanrecht. Natuurlijk sturen we ze weg en dan luisteren ze ook ….. zeker wel 3 minuten.

Sarabi en Simba, ‘s avonds.

Na het eten is het tijd voor de koffie. Lees: knuffeltijd. Eén van de 2 kruipt bij mij in de fauteuil en de ander bij Aart op de bank. In de huidige winterperiode blijft dit eigenlijk de hele avond zo. ’s Zomers zitten we de hele avond buiten en is er meer activiteit, maar op het moment niet hoor. Lekker samen bankhangen, TV kijken en heel veel knuffelen. Rond 23.00 uur volgt het laatste ritueel; een yoghurtje eten. Dit gebruik is ontstaan toen Simba als pup een calciumtekort bleek te hebben. Dit is nu natuurlijk niet meer het geval, maar zij vinden dat het nog steeds speelt hoor. Daarna lopen we met zijn viertjes nog een rondje over het terrein. Als afsluiter van de dag volgt de grootste knuffelbeurt en daar gaan ze helemaal voor liggen. Aart en ik knuffelen allebei een hond en wisselen elkaar af. Wij wensen ze uitvoerig welterusten, terwijl zij volop liggen te genieten.

Ja, het zijn lompe, onbehouwen, 60 kilo wegende donderstralen. Ze kruipen het liefst op je schoot en vragen de hele dag door je aandacht. Ze doen nog steeds alles samen, maar verliezen ons ook geen moment uit het oog. Het zijn gruwelijk verwende stinkerds, maar waarom voelen wij ons dan vaak het meest verwend als wij naar bed gaan? Omdat ze allebei zo intens lief zijn! Niet alleen voor ons, maar voor iedereen die bij ons op bezoek komt.

Aart en ik zitten al vanaf zondagavond doorlopend achter de computer, maar jullie merken daar niets van. Dat klopt, want dat komt omdat we ook helemaal niets voor elkaar krijgen. Wat begint met een blog dat ineens niet meer op Facebook gedeeld kan worden, gaat verder met een website die als ‘niet veilig’ wordt gemarkeerd. Dus doen wij dingen die denken die nodig zijn. Een extra grondige systeemscan, heel veel zoeken op Google naar oplossingen en vooral uiteindelijk enorm sjacharijnig worden. Want we komen er achter dat we hopeloos ver achter lopen als het om onze kennis van de huidige computers, programma’s en mobieltjes gaat. En dat moet maar eens afgelopen zijn.

Hoe mijn kennismaking met de computer begon.

Met typeles op een typemachine waarvoor je eigenlijk kleine hamertjes nodig had om de toetsen in te drukken. Eigenlijk is het een wonder dat dit nooit gebroken vingers heeft opgeleverd. Toen naar een electrische typemachine, een terminal met een tekstverwerkingsprogramma, MS-Dos, WordPerfect tot Word onder Windows. Alles wist ik van de programma’s Excel en Word. Ik was de enige van alle vestigingen van het bedrijf waar ik werkte die macro’s kon maken en alles kon samenvoegen. Als ik de – destijds nog goed functionerende – helpdesk belde met een vraag, werd ik standaard direct met de Technische Dienst doorverbonden. Stomweg, omdat mijn vragen te complex waren voor de standaard helpdesk medewerker. Bij storingen of problemen was er altijd een programmeur in het bedrijf om je te helpen.

Op het hoogtepunt.

Had ik een eigen bedrijf dat als spin in het web functioneerde voor meerdere externe bedrijven. We hadden de nieuwste, meest geavanceerde telefooncentrale die er was. Ook liepen we voorop als het ging om de computercommunicatie met onze klanten. Destijds was ik volledig op de hoogte van alle nieuwe ontwikkelingen en maakten we daar ook volop gebruik van. En als er al een technisch probleem was, dan werd dit snel en pijnloos verholpen door de vaste specialisten.

Dan wordt het allemaal al wat lastiger.

Ik word ziek en ben een paar jaar uit de running. Daarna begin ik weer als ZZP-er met online werkzaamheden vanuit huis en dan sta je er bij storingen toch alleen voor. Een concullega/vriendin is getrouwd met Hans, die alles van computers weet. Wat ben ik jaloers, want ik wil ook een Hans. Gelukkig mag ik die van haar af en toe lenen, alleen als het gaat om technische problemen, wel te verstaan. Hans verdwijnt uiteindelijk weer uit beeld, omdat hij voor de rest in het gebruik toch een beetje tegenvalt, haha. Maar dan word ik weer ziek en moet ik stoppen met dit werk.

En nu?

De afgelopen 10 jaar is de computer me steeds meer gaan tegenstaan en ook de mobiele telefoon had mijn interesse niet meer. Maar de afgelopen maanden is dit veranderd. We hebben een website in WordPress die we zelf bijhouden, zijn actief op Facebook en volgen allerlei online workshops om weer helemaal bij te scholen. Sterker nog, we hebben er weer heel veel plezier in. Maar nu worden we toch geconfronteerd met het feit dat we kennis tekort komen. We hebben weer een Hans. Een Hans die ons geholpen heeft met het maken van onze website en die onze problemen tot nu toe perfect oplost. Maar ook een Hans die eerlijk genoeg is om te zeggen dat hier zijn interesse niet echt ligt en dat hij niet gespecialiseerd is in WordPress. Daarom zoeken wij iemand die ons op afstand kan helpen. Het liefst iemand die in kan bellen op onze computer en ons stap voor stap verder wil helpen.

Eind juni 2017 zijn we verhuisd naar Bullas in de provincie Murcia in Spanje. Meteen bij de eerste bezichtiging van ons huis begon het te bruisen en te borrelen. Stel je voor, een prachtig huis met een gigantische open onderbouw voor beeldhouw workshops, een heel mooi zwembad met zonneterras, 6 slaapkamers, 2 badkamers, midden in de bergen. In geen velden of wegen buren te bekennen, die last van je kunnen hebben en een huisbaas die alles goed vindt wat je bedenkt. Dan wil je fantasie wel op hol slaan en ontstaat het ene idee na het andere. 

Plannen bedenken, bijstellen en verwerpen.

Na de verhuizing breng je de boel op orde en kom je tot rust. Oké, we hebben 6 grote slaapkamers, dus we zouden in theorie 10 mensen in huis kunnen hebben. Dan willen we wel logies en ontbijt bieden en verder niets, want anders loop je de hele dag achter de gasten aan te rennen. Maar ja, hoe regelen die gasten het dan? Dan moeten ze voor iedere lunch en diner naar Bullas, dat 4 kilometer van ons huis ligt. Dat is ook niet erg praktisch en klantvriendelijk. We willen ook graag andere kunstenaars de mogelijkheid bieden om hier workshops te geven, maar dan lopen we tegen dezelfde problemen aan. Ondertussen krijgen we af en toe vrienden op bezoek en kunnen we ervaren hoe het is om mensen in huis te hebben. Raar hoor, om geluiden vanaf de bovenverdieping te horen, die anders nooit wordt gebruikt. Zelfs Sarabi en Simba raken de eerste paar keren helemaal in de war, haha. Maar zo horen we wel dat je in de bedden heerlijk slaapt en dat de douche in de tweede badkamer naar volle tevredenheid functioneert.

Eindelijk ons definitieve plan  voor 2018 bepaald.

Rond september maken we een stevige pas op de plaats en kijken we naar wat we zelf het allerliefst willen. Ons belangrijkste voornemen was om hier in Bullas veel meer te gaan genieten. Om naast het beeldhouwen ook andere dingen te gaan doen die we heel leuk vinden. Ritten door de omgeving en de natuur maken, wandelen, de omliggende steden bezoeken, veel vaker naar fiestas gaan. Contacten leggen bij de marmergroeves, om blokken te bestellen voor de beelden en keien te halen voor de workshops. Dan valt eindelijk de definitieve beslissing. Wij gaan al deze dingen doen en we gaan dit delen met gelijkgestemden. Met mensen die ook van de rust, ruimte en de natuur houden. Met mensen die ook van Spanje houden en nieuwsgierig zijn naar de plaatselijke cultuur en gebruiken. En als we het aantal gasten beperken tot maximaal 2 personen, hebben we de kans om zelf volop mee te genieten. Als we dit voor onszelf duidelijk in kaart hebben gebracht, worden we heel enthousiast over dit plan. Het lijkt ons enorm leuk om ons een week lang volledig te kunnen richten op 2 gasten, om alles te doen om hun een topweek te bezorgen. Met dit idee werken we de volgende maanden volop verder.

Dan ons plan in de praktijk brengen voor 2018.

We passen onze website aan en beginnen met bloggen. We zorgen dat de website hoger in Google scoort en verdiepen ons in online marketing. Ondertussen leggen we contacten in de omgeving en leren we deze ook weer beter kennen. Kortom, onze plannen worden steeds concreter en verder uitgefilterd en gaandeweg worden we steeds enthousiaster. Natuurlijk moeten we nog hard werken aan onze naamsbekendheid en moeten er nog steeds puntjes op de i worden gezet, maar we zijn klaar voor de eerste gasten!!!! Dus op dit moment zijn we zó benieuwd naar wat 2018 ons zal brengen, maar wij hebben sowieso onwijs veel zin in deze nieuwe start.