Mijn rijbewijs moet verlengd worden en daar hoort een medische keuring bij. Hiervoor zijn speciale medische centra aangewezen, waaronder ook een praktijk in Bullas. Bij het maken van de afspraak heb ik gezien dat er een half uur per klant gereserveerd wordt.
De ontvangst in de praktijk.
Bij binnenkomst in de spreekkamer zie ik een prachtig bronzen beeld van een baby op het bureau van de arts staan. Daardoor komt het gesprek meteen op beeldhouwen. De keuringsarts heeft al van zijn zoon – die als tandarts in hetzelfde pand werkt – gehoord dat er Nederlandse beeldhouwers in Bullas wonen. Sterker nog, ze zijn al op zoek geweest naar informatie over ons. Hij is dus helemaal verguld als ik hem een folder van ons werk geef. Maar hij vertelt me in de stad Murcia te wonen en geen tuin te hebben. Onze standaard beelden zijn dus te groot op dit moment.
Dan vertel ik hem dat ik vrij recent een kleiner beeld van een bloem gemaakt heb en dat dit beeld als lamp gebruikt kan worden. Maar dat ik deze week van de eigenaar de vraag gekregen heb om de lamp te vervangen door een holte voor een urn. Dit, omdat het kindje van zijn dochter gestorven is en hij haar de bloem wil geven. Ik vertel de arts heel erg geroerd te zijn door deze vraag. Ik zie meteen dat dit de arts ook heel erg raakt. Hij zegt eigenlijk kinderarts te zijn en dit een prachtig gebaar te vinden. Dan vraagt hij me of ik hem een foto wil geven, als het beeld bijgewerkt is. Hij wil deze foto dan in zijn praktijk ophangen. Ik beloof hem om deze vraag bij de eigenaar neer te leggen en zo snel mogelijk weer van me te laten horen. Ondertussen zijn er al 20 minuten van mijn tijd voorbij.
De medische keuring.
Er hangen een paar borden in de ruimte, die je ook bij de oogarts ziet. Ik sta op 2 meter afstand er vandaan als de arts vraagt of ik ze duidelijk kan zien. Ja, duh! Dan laat hij me achtereenvolgens een stel kaarten zien, met de vraag wat ik zie staan. Ik krijg amper de tijd om het op te noemen. De laatste kaart is een hele vreemde, met witte en zilveren spikkels. De arts vraagt me wat ik herken. Heel vaag zie ik een ster, maar voor de rest kan ik er helemaal niets uithalen. Zie je hier de maan? Nou, inderdaad. Zie je hier een dier? Nou, wel heel erg vaag. Zie je hier de vorm van een auto? Ehhh. Oké, ook helemaal goed. Dan slaat hij op een stemvork en houdt dit naast mijn oor. Hoor je dit? Nou, je moet wel stokdoof zijn om hier niet voor op de vlucht te slaan. Nog even uitleg over het vervolg van deze procedure, een formulier ondertekenen en dat was het.
Oh nee, bij de receptie komt hij nog naar me toe met een visitekaartje, waar hij ook zijn privé mailadres op geschreven heeft. Voor de foto! Dan stap ik de deur uit, met een brede grijns op mijn gezicht. Terwijl ik me afvraag: ´Wat dit nu een medische keuring?´ Daarna nog snel even naar de fotograaf voor pasfoto´s en warempel, ze zijn nog leuk ook. Wat een dag!