Maandelijks archief: november 2017

Aart en zijn nieuwe kettingzaag.

11 november 2017Bij ons thuisAnke y Aart

Aart heeft sinds gisteren een nieuwe kettingzaag. Een hele goede investering, omdat we hiermee het openhaardhout gratis uit de bossen kunnen halen. Gisteren is hij bezorgd en Aart heeft hem gevuld met speciale benzine en olie. Daarna duurde het een poosje voordat hij aan wilde slaan, maar niet heel veel later klonk het veelbelovende geluid van een prima functionerende machine.

De eerste klus met de kettingzaag.

Nu is er een paar maanden geleden een dennenboom, die op de berghelling stond, omgevallen. Volgens Aart het perfecte item om maar eens mee te beginnen. Dus vanochtend, terwijl ik nog op de badkamer ben, hoor ik de machine al snel heel vrolijk uit zijn stekker gaan. Niet zo heel lang, maar daar let ik eerlijk gezegd niet op. Tot ik naar buiten loop om Aart wat te vragen en zie dat zijn gezicht op onweer staat. Hij vraagt me om naar boven te komen om hem te helpen, dus ik klauter – op mijn pantoffels – de berghelling op. En daar zie ik wat er gebeurd is. De den stond bovenaan de berghelling, is dus omgevallen en steunt op de takken van zijn kruin, waardoor de stam nog vrij hangt. Aart is vrij dicht onderaan de stam begonnen. Hij heeft hem van bovenaf keurig in een V-vorm ingezaagd, maar omdat hij er niet in één keer doorkwam heeft hij hem daarna van onder af ingezaagd. Toen is de stam wat gezakt en nu hangt de kettingzaag klemvast in de zaagsnede onder de stam.

Aart vraagt mij om de kettingzaag vast te houden en voorzichtig naar beneden te trekken terwijl hij de boom optilt. Dus klautert hij de berghelling weer af en probeert de gigantische boom op te tillen, wat natuurlijk niet lukt. Geen millimeter ruimte. Hij komt weer boven kijken en vraagt me samen met hem de boom op te tillen tot de zaag vanzelf uit de zaagsnede valt. Dus samen naar beneden, tillen, noppes. Ik moet de zaag vasthouden, terwijl hij op het onderste deel van de stam gaat staan. Ook niks.

Dan volgt het volgende gesprek:

Ik: Pak een handzaag, want er hoeft nog maar een klein stukje doorgezaagd te worden.

Aart: Dat kan niet, want de handzaag mag de ketting van de machine niet raken.

Ik: Kijk maar, dat gebeurt ook niet, want er zit nog een heel stukje zaagsnede boven de kettingzaag.

Aart: Volgens mij zijn we de handzaag vergeten bij de verhuizing.

Ik: Dan kopen we er één, want zoiets komt altijd wel van pas.

We gaan samen zoeken in de onderbouw en inderdaad, niets te vinden. Maar bij mij begint het nu toch te kriebelen.

Aart: Niet lachen, dit is niet leuk.

Ik: Jawel, vind ik wel (en lig inmiddels dubbel van het lachen).

Aart (terwijl er een heel klein lachje op zijn gezicht komt): Het is wel stom hè.

Ik: Nou, dan doe jij ook eens iets stoms, ik doe zo vaak stomme dingen. Ga je mee een handzaag kopen?

Aart: Het zit me niet lekker om die kettingzaag zo achter te laten.

Ik: Die zaag gaat helemaal nergens naartoe, dat is inmiddels wel duidelijk.

Dus handzaag gekocht en binnen 2 minuten hoor ik de kettingzaag heel vrolijk janken. De den is in stukken, het hout moet nu drogen. Maar gelukkig hadden we nog hout, dus de open haard brand.

Een magische verrassing tijdens een rit, in Canara.

10 november 2017NatuurAnke y Aart

We willen naar Cehegin om koffie te halen bij de Mercadona en om te zoeken waar de olijven naartoe moeten die we volgende week gaan oogsten. Omdat we geen zin in de snelweg hebben, pakken we de route door El Chaparal die we zo mooi vinden. Na El Chaparal pakken we een voor ons onbekende weg die in ieder geval de goede richting op lijkt te gaan. Maar die weg slingert zo dat we op een gegeven moment bij benadering niet meer weten waar we zitten. Dat geeft niks, genoeg benzine in de tank, met niemand een afspraak en de tijd aan onszelf. We zien wel waar we uitkomen, de natuur is ook hier in ieder geval weer geweldig. Heel bergachtig en bosrijk, afgewisseld met fruittuinen, maar ook net weer anders dan bij ons.

Geen idee waar we zijn.

Op een gegeven moment rijden we echt weer door de hoogvlakte. Je herkent het door de graanvelden, afgewisseld door de bergtoppen die als een soort gigantische molshopen de kop opsteken. Het lijkt erg op het gebied bij Calasparra, waar we een keer geweest zijn, maar we hebben nog steeds geen idee. We passeren het dorpje Cañada, nooit van gehoord. Dan komt het piepkleine dorpje Canara. We rijden er door de smalle straatjes, waar werkelijk geen mens te zien is. Het straatje wordt nog smaller en eindigt ineens net over de bergtop. Er is nog net genoeg ruimte om te keren en we maken juist aanstalten om dat te doen, als we om ons heen kijken.

En dan een gigantische verrassing in het piepkleine dorpje Canara.

Tot onze stomme verbazing zien we een meer. Een meer, hier in het hooggebergte? De laatste plek waar je zoiets verwacht? Het blijkt een stuwmeer te zijn en wat voor één. We popelen om naar beneden te lopen om dit van dichtbij te zien en wat is dát de moeite waard. Het is prachtig! Geweldig! Fantastisch! Het heeft bijna iets magisch en ik schiet er een beetje van vol. Wat is het toch heerlijk om af en toe te verdwalen, want als je naar iets dergelijks op zoek gaat, zul je het waarschijnlijk nooit vinden.

Restaurant La Tasca del Adolfo, creatief in alle opzichten.

9 november 2017RestaurantsAnke y Aart

Wat is er nu leuker dan op een gewone doordeweekse dag voor complete verrassingen komen te staan? Dit gebeurt ons als we Restaurant La Tasca del Adolfo in Bullas bezoeken, tijdens lunchtijd, gewoon voor het dagmenu. Dit restaurant was ons al langer opgevallen, omdat er eigenlijk altijd mensen zitten en dit is over het algemeen een heel goed teken.

Antonio, Toni en Juana — Antonio, Toni en Ivana

De ontvangst

We hebben een tafeltje op het terras gekozen, waar we uitzicht hebben op één van de grootste rotondes van Bullas. Juana begroet ons heel hartelijk, neemt de tijd voor een gesprekje en noteert onze bestelling voor de drankjes. Als ze even later terug is, vertellen we haar dat we beeldhouwers zijn, maar op onze website ook bedrijven in Bullas promoten. Tijdens ons verhaal worden haar ogen groot van verbazing. Het blijkt dat hun kok ook beeldhouwer en kunstenaar is en ze vraagt ons om binnen te komen kijken. Daar worden onze ogen groot, bij het zien van alle prachtige en creatieve kunstwerken die daar hangen. Kunstenares/kokkin Toni komt zich ook even voorstellen en we spreken af om op korte termijn een blog volledig aan haar werk te gaan besteden.

De gerechten

Maar ook als het eten wordt geserveerd door Antonio, kijken we onze ogen uit. Want wat worden de borden mooi opgemaakt en wat is het lekker. Je ziet heel duidelijk dat er ook aan iets ‘simpels’ als het dagmenu heel veel tijd en aandacht wordt besteedt. Dit is een adres waar ze ons nog heel vaak terug gaan zien. Niet alleen voor het heerlijke eten, maar zeker ook voor de lieve en hartelijke mensen die er werken en dit werk duidelijk ook met heel veel plezier doen. Wat ons betreft is restaurant La Tasca del Adolfo een absolute aanrader.

Hieronder plaatsen we al wat foto’s van het werk van Toni van Dinoxart. Helaas is dit dus niet te koop, maar binnenkort volgt dus een blog waar meer kunst van haar te zien is en we haar ook zelf aan het werk hopen te zien.

Vakantiepark Cloan, prachtig gelegen in de bergen in Bullas

8 november 2017DiversenAnke y Aart

We kunnen ons voorstellen dat je graag workshops beeldhouwen wilt volgen, maar niet in ons huis wilt verblijven. Of dat je met een groep vrienden komt en daarnaast in alle vrijheid je vakantie wilt vieren. Of dat je helemaal niet wilt beeldhouwen, maar wel graag deze omgeving wilt zien. Daarom gaan wij op zoek naar alternatieven en vandaag was de aftrap met een bezoek aan Vakantiepark Cloan.

Het park Cloan

Vakantiepark Cloan ligt op maximaal 2 kilometer van ons huis, dus in dezelfde prachtige omgeving. Het is een kleinschalig park met 5 vakantiehuizen. Terwijl ik ‘kleinschalig’ schrijf moet ik eigenlijk al lachen, want alles in het park is alles behalve klein. Het park zelf, het zwembad, de percelen, woningen en kamers, alles is riant. Vanaf het moment dat je het park oploopt ervaar je ruimte. Een grote groene oase waar de huizen her en der verspreidt staan, waardoor alle privacy gewaarborgd is. De vele bomen zorgen voor ruim voldoende schaduw en de door de berg ontstane verschillende niveaus geven een heel speels effect. Parkeren is mogelijk op het terrein.

De faciliteiten

Cloan heeft een gigantisch zwembad, met daarnaast een pierenbadje voor de kleintjes. Op dit moment is het herfst en wordt het zwembad niet meer bijgehouden. Begrijpelijk als je de enorme hoeveelheid gevallen bladeren ziet en weet dat er 800 kuub water in het zwembad zit. Daarnaast heeft het diverse sportvelden, verschillende kinderspeelplaatsen en een kinderboerderij met kippen, duiven, pauwen, hoenders en een voilere met tropische vogeltjes. Kortom, alles wat je nodig hebt om je heerlijk te vermaken.

De vakantiehuizen van Cloan

Wat het eerst opvalt zijn de enorme percelen waarop de huizen staan. De huizen zijn groot en vrijstaand en zijn, afhankelijk van het type, geschikt tot maximaal 10 personen. Ieder huis heeft zijn eigen barbequeplaats, een ruim terras en ze zijn heel smaakvol ingericht. We hebben uitvoerige foto’s van de inrichting per woning gemaakt, dus bij interesse kun je die bij ons opvragen.

Conclusie

Wij zijn ervan overtuigd dat Vakantiepark Cloan alles heeft om jou een heerlijke vakantie te kunnen garanderen. Wij raden het dus van harte aan.

Een fantastische autorit die ons uiteindelijk naar de plaats Coy brengt.

7 november 2017NatuurAnke y Aart

De rit richting Coy.

Op onze eerste vakantiedag stappen we in de auto om het gebied achter de Salto del Usero te gaan ontdekken. Een omgeving die al langer op ons verlanglijstje staat, omdat hij heel bergachtig en groen is met heel veel ramblas. Het valt ons meteen op hoeveel meer de herfst hier zijn intrede doet, in vergelijking met de provincie Alicante, waar maar een enkele boom zijn bladeren laat verkleuren en verliest. Vooral de druivenranken storten meteen in, nadat de druiven geplukt zijn. De bladeren kleuren van prachtig geelgoud naar dieprood. Binnenkort zullen alleen de stammen overblijven, maar we denken dat ze dan nog steeds heel mooi zijn door hun grillige vormen. In ieder geval ziet de natuur er op dit moment heel anders uit dan een paar weken geleden en dat is verrassend om te zien.

We laten de Salto achter ons, rijden verder en kijken onze ogen uit. Kijk maar naar de foto’s, want het laat zich niet omschrijven. Wel zijn er nog 2 details die ineens uit het niets opdoemen; een hele oude grenspaal van de gemeente Mula en een torenhoog religieus beeld. We zijn hier gestopt en zijn gaan kijken, maar begrijpen nog steeds niet waarom het op deze plek staat. Het vreemde is namelijk dat er kilometers ver in de hele omtrek zelfs geen verlaten finca te bekennen is. Maar mooi en indrukwekkend is het wel.

Dan komen we terecht in de plaats Coy, lees hiervoor het blog: Coy, een heel bijzonder bergdorp.

De rit vanaf Coy.

Op de terugweg rijden we over een bergtop en als we op het hoogste punt zijn zien we ineens een landschap dat we nog niet eerder gezien hebben. Het doet bijna denken aan een maanlandschap, maar dan wel een prachtig maanlandschap. Natuurlijk stoppen we hier even om alles op ons in te laten werken en foto’s te maken.

Als we weer thuis zijn zitten we nog lang na te genieten van deze geweldige dag. We hebben weer prachtige dingen gezien en ontzettend leuke mensen leren kennen. Wat kan het leven toch mooi zijn.

Coy, een heel bijzonder bergdorp.

6 november 2017ActiviteitenAnke y Aart

De plaats Coy ligt heel hoog tegen de bergtop geplakt. Als we er binnenrijden weten we in eerste instantie even niet wat we ervan moeten denken. Het is anders dan alle andere dorpen die we tot nu toe gezien hebben, maar het laat zich moeilijk omschrijven waarom. Waarschijnlijk heeft het te maken met de situering van de straatjes die her en der kriskras lijken te lopen. Maar we vinden een parkeerplaats en gaan Coy verkennen.

We passeren al heel snel een hele mooie kerk, waar op dat moment opnames gemaakt worden. Als ons wordt gevraagd om een paar minuutjes te wachten om naar binnen te kunnen, besluiten we eerst op zoek te gaan naar een terrasje. Dat vinden we bij Bar Restaurante Los Gemelos, waar een hele groep motors voor de deur staat. Bepaald geen standaard modellen, maar Bultaco’s en Maico’s. Dit zijn hele oude Spaanse merken, waarbij vooral Aart natuurlijk zijn hart op kan halen. De eigenaars komen al snel naar buiten en er volgt meteen een heel leuk gesprek, een hoop motorgeronk en een bedwelmende bezinelucht, maar gezellig is het.

Gesprekken met bewoners van Coy.

De zoon van de eigenaar van de bar blijkt Amsterdam te hebben bezocht. Hij heeft er nog steeds spijt van dat hij niet in de Arena is geweest. Hij is namelijk groot voetballiefhebber. Een andere jongeman die al langsgelopen was, komt nog even terug om over Anne Frank te praten en over een aantal andere zaken die hij van Nederland weet. Als wij de eigenaar van de bar en zijn zoon vertellen over onze promotie van Bullas en omgeving en voorstellen om een blog aan hun restaurant te wijden, wordt er heel blij verrast gereageerd. We krijgen het restaurant gedeelte te zien, dat op dat moment nog gesloten is en er wordt bereidwillig geposeerd. Als ik onze lunch wil afrekenen, krijg ik te horen dat we het van het huis krijgen. Op dat moment ben ik te bedremmeld om te reageren. Als ik weer buiten kom, Aart mijn beduusde gezicht ziet en hoort waarom, loopt hij naar binnen en gooit het geld op de bar. Want inmiddels hebben we geleerd dat je onder het mom ‘para los niños’ (voor de kinderen) toch van je geld af kunt komen, zonder een Spanjaard te beledigen.

Auto kwijt.

Dan wandelen we verder door het plaatsje, spreken nog wat mensen en maken foto’s. In de kerk is inmiddels een dienst gaande, dus dat bewaren we voor een volgende keer. En dan gebeurt het ongelofelijke; we zijn de auto kwijt. Hoe is het mogelijk in dit kleine plaatsje? Hoe we ook rondlopen, niet te vinden. We snappen er helemaal niks van. Onze voeten doen zeer en het is inmiddels behoorlijk warm geworden. Als we brullend van het lachen een oude Spanjaard aanspreken en uitleggen hoe de plek er ongeveer uitziet, weet hij meteen precies te vertellen waar hij is. Een paar meter verder, nog een straatje naar boven en dan rechts. En ja hoor, we kunnen weer verder.